Każdy kto usłyszał diagnozę, że on sam, lub ktoś z najbliższych, zachorował na nowotwór, zna to uczucie. Czas się zatrzymuje, ziemia usuwa się spod nóg, wydaje się nam, że oglądamy film o kimś innym...

Naród jest chory. Jedno jest pocieszające. Nigdy nie było tak, by „na zwolnienie” poszli politycy. Są zdrowi. Boję się tylko, że nas uleczą.

O. Leon Knabit, po dwóch dniach, przemyślał swój wpis na blogu i postanowił go usunąć, a za treść przeprosić. Zapewne inspiracją do przemyśleń były tysiące  komentarzy w sieci.

Kiedy piszę ten felieton, film „Tylko nie mów nikomu” ma już ponad 8 milionów odsłon. Reakcje na ten wstrząsający dokument jak w soczewce pokazują  dwie twarze Polski i dwie twarze polskiego Kościoła.

Ludzie mojego pokolenia nie mogą uwierzyć, że może być wydrukowane coś co jest kompletną bzdurą. I powstaje pytanie ufać czy nie? Myślę, że niestety ufać.

Dwa razy w życiu nie wyszło mi bycie obywatelem. Do trzech razy sztuka. Uchwalamy właśnie w Krakowie budżet obywatelski. Życzmy sobie powodzenia.

Pomysł nadania Agnieszce Radwańskiej tytułu Honorowego Obywatela Miasta Krakowa podzielił krakowian. Awantury o nadanie tego zaszczytnego tytułu wybuchają pod Wawelem co kilka lat, ale dotychczas kłócono się o polityków

Dziś kochane dzieci baśń o tym, jak Centuś pole uprawiał. Morał z tej bajki jest taki: „Chcesz na koncie baniek parę, obsiej pole rabarbarem”.

No więc nie ma Bomby, nie ma Psa, i wszyscy biadolą: nie ma dokąd chodzić! Kraków się kończy! Po pierwsze Pies wróci, spokojnie. Ale po drugie – mój boże. „Kraków się kończy”.

Przyznam się szczerze, że na Emausie nie byłam całe wieki. Odstraszają mnie tłumy i tony chińskich tandetnych zabawek. Ale przez wiele lat spacer na Salwator to był obowiązkowy punkt programu w drugi dzień Wielkanocy.

Są święta. Zawsze mówi się żeby w czasie świąt wyciszać konflikty. W ramach wyciszania opowiem Państwu o mojej cioci  z Warszawy.

To było chyba w dziesiątej klasie. W czasie lekcji matematyki wszedł do nas najprzystojniejszy w szkole uczeń z klasy jedenastej. Dziewczyny zamarły. My mniej.

Jadę sobie tramwajem. Atrakcyjna młoda kobieta uśmiecha się do mnie. Podszedłem. Już miałem coś powiedzieć, gdy ustąpiła mi miejsca. Coś takiego na parkingu nie do pomyślenia. Nikt ci miejsca nie ustąpi.

Czternaście lat temu, 2 kwietnia 2005 r., w chłodny wiosenny wieczór, pod krakowską kurią metropolitalną stał tłum ludzi. W tym roku metropolita krakowski wystawił straże przed pałacem arcybiskupim.

Podoba mi się wyścig na obietnice. My damy pięćset na pierwsze dziecko! Tak?! To my damy sześćset! Tak?! To my damy pięćset na bezdzietne kobiety! Tak?! To my damy na bezdzietne kobiety i bezdzietnych mężczyzn!

Wydawać by się mogło, że pomysł, aby w Krakowie ustanowić nagrodę im. Pawła Adamowicza dla osoby ,,działającej na rzecz społeczeństwa obywatelskiego" będzie formalnością. Niestety...