Widzisz sklep z okna, ale musisz iść jakieś 15 minut, żeby zrobić w nim zakupy. Tyle samo czasu potrzebujesz, żeby odwiedzić sąsiada, który mieszka blok obok. Miało być bezpieczniej, a jest wszędzie i do wszystkich dalej. Tak widzę grodzenie osiedli.
Reklama
Wszędzie dalej, jak w teście Life in Kraków: dystans 30-metrowy między blokami na ulicach Ślicznej i Chałupnika zamienia się w prawie 1,5 kilometrowy, bo dwa osiedla dzieli metalowy płot. Dalej nam do siebie także w innym znaczeniu - badania pokazują, że płoty zabijają lokalne, wspólnotowe życie, z którym i tak mamy w Polsce spory problem. Ogrodzenia napędzają też zupełnie niepotrzebną spiralę strachu. Nie ma żadnych realnych dowodów, że na osiedlach zamkniętych jest bezpieczniej. Nie dziwne - najlepszy stróż to zaufany sąsiad.
Podczas testowania tego osiedla byłam szczerze zdziwiona, żeby nie powiedzieć: zniesmaczona. Podobne uczucie, jak to, gdy po raz pierwszy nie mogłam się sprawnie dostać z osiedla 2 Pułku Lotniczego na Dywizjonu 303 za sprawą osiedla Avia, albo jak gubiłam się na osiedlu Europejskim między Amsterdamem, Atenami i Paryżem. Gdy już wracałyśmy, ochroniarz spytał, o co nam chodzi. "Ludzie przecież sami tego chcą" - odpowiedział.
Nasz test to tylko przykład - takich przypadków w Krakowie są zapewne setki. Ile dokładnie? Nie wiadomo. Nawet gdyby urząd prowadził takie statystyki, nie odzwierciedlałyby one stanu faktycznego, bo budowa ogrodzenia o wysokości niższej niż 2,20 metrów jak na razie nie wymaga zgłoszenia od inwestora.
Reklama
