Spektakl grupy La Zaranda, podobnie jak niegdyś Cricot 2, definiuje się jako teatr tułaczy, bezdomny, wędrowny. Jednak 45 lat pracy twórczej i występy na czterech kontynentach zapewniły jej międzynarodowe uznanie.
Reklama
Grupa czerpie z tradycyjnych korzeni andaluzyjskiej kultury, by tworzyć uniwersalną symbolikę. La Zarandę inspiruje codzienność, to z niej zaczerpnięte są przedmioty sceniczne, często o obniżonej po Kantorowsku randze, niepozbawione jednak swoistej autonomii i symbolicznych znaczeń.
Grupę cechuje poetyka osobna, oryginalna i konsekwentna, operująca językiem, który bada problematykę pamięci indywidualnej i zbiorowej.
Sztuka grupy La Zaranda jest metaforą życia jako walki z udziałem trzech aktorów, którzy odtwarzają role rozbitków historii, pozostałości rozproszonej armii, której przyszło walczyć w anonimowej, bezlitosnej wojnie.
Sztuka jest refleksją na temat tragicznej, skazanej na przegraną walki i donkiszoterii, które wydają się esencją narodowej tożsamości zarówno w Hiszpanii, jak i w Polsce. Jednocześnie, gdy na Ukrainie trwa wojna, nieuniknione jest odczytanie spektaklu przez jej pryzmat. Przedstawienie wreszcie jest bolesną satyrą na ludzkie pragnienie władzy, w której godność i wiara funkcjonują jako akt oporu.
