Wszedłem na pocztę. Przygotowany na kolejkę. Kiedyś brałem ze sobą książkę. Dziś nie muszę. Książki są na poczcie. Stojąc sobie w kolejce, czytam tytuły. Różne są. Podróżnicze, wywiady rzeki, kulinarne.
Zatrzymałem się kiedyś przy jednej z tych kulinarnych. Napisana została przez siostrę zakonną. Nie pamiętam jej imienia. Ciekawe, że ludzie którzy ślubują życie w ubóstwie, piszą książki kucharskie. Może jestem niesprawiedliwy. Do środka wydawnictwa nie zaglądnąłem. Tam mogą być przepisy, jak pościć lub co można ugotować, mając do dyspozycji wodę i czarny chleb. Jest w każdym razie co na poczcie czytać. Tym razem, ku memu zdziwieniu, nikogo nie było. Chciałem nadać list polecony. Zapytałem, gdzie leżą te kwitki, które trzeba wypełnić, wysyłając polecony. Pani odpowiedziała: „dziś nie ma poleconych”. Zdziwiłem się: „Jak to nie ma? Ja mam”.
„Dziś jest awaria w całej Polsce i nie przyjmuje się poleconych, tylko zwykłe listy i paczki”.
Pocieszyło mnie, że awaria jest w całej Polsce, bo już myślałem, że to tylko Kraków taki zacofany. Okazało się, że zacofany jest cały kraj. Nie. Kraj jest nowoczesny. Tylko nie wszyscy obywatele do tej nowoczesności dorośli. Kiedyś mężczyźni całowali kobiety na powitanie w rękę. Kto tak teraz robi? Oczywiście prócz Prezesa. Jak grają hymn, kiedyś się wstawało. Dziś nie. Zwłaszcza że niektórzy nasi europosłowie są tak wykończeni wstawaniem z kolan, że nie są w stanie ustać w czasie hymnu.
Zamiast wysyłać list, wyślij emaila.
Z podpisem zaufanym. A starszym nadal się marzy, żeby poczta była pocztą. Zamiast korzystać z usług PKP i usiłować kupić bilet przez internet, latajcie samolotami. Inna sprawa, że takie kupowanie biletu online jest ekscytujące. Człowiek nigdy nie wie, kiedy operator go poinformuje uprzejmie „przepraszamy, ale nie możemy zrealizować tej rezerwacji. Proszę spróbować później”. Czasem komunikat ukazuje się już przy wyborze stacji, a czasem dopiero przy rezerwacji miejsca. Tak jak w grach komputerowych zalicza się (lub nie) kolejne poziomy.
A w samolocie kultura! Trochę mnie speszyło, kiedy usłyszałem głos kapitana „dziękujemy za wspólny lot”. Speszyło mnie to dlatego, że wypowiedział te słowa jeszcze w powietrzu. Przecież lot się jeszcze nie skończył, a on już dziękuje. Wyskoczy z samolotu czy co? Dopiero po wylądowaniu zorientowałem się, dlaczego tak jest. Musiał podziękować wcześniej, bo na ziemi nikt by go nie usłyszał. Polacy bowiem mają miły zwyczaj nagradzać pilota brawami za wylądowanie. Inne narody tego nie stosują. Za co te brawa? Że wylądował? A gdyby nie wylądował, to byłyby gwizdy? Tylko kto by gwizdał?
Jakoś narzekam w tym tekście. Przydałaby się jakaś pozytywna informacja. Jest. Gmina Kościelisko wprowadziła kodeks reklamowy. W tym kodeksie jest wyraźnie określone, jakich wymiarów mogą być reklamy i gdzie mogą się znajdować. Fakt, że jak się wjeżdża do Zakopanego, Tatr prawie nie widać dzięki banerom reklamowym. A gmina Kościelisko jako pierwsza w Polsce wprowadziła taki kodeks. Według tego kodeksu można reklamować Tatry.
I tu przypomniała mi się historia zaginięcia jednej wyprawy w początkach XX w. Telegramy w tej sprawie były zwolnione z opłat. I jeden handlowiec wysłał do drugiego telegram: „Icek ty ruszaj natychmiast na pomoc wyprawie generała Mobile, jeśli nie możesz, przyślij mi trzysta pasków skórzanych na mój adres”. I można sobie wyobrazić taką reklamę „Tatry to najpiękniejsze góry w Polsce. Dostrzeżesz to dzięki naszym okularom” albo „Morskie Oko to najbardziej uczęszczane miejsce w kraju. Kup nasz zegarek, byś wiedział, jak długo stoisz w kolejce do stawu”.
Znowu się czepiam. Przestaję. Koniec.
