Najlepsi aktorzy Bagateli wcielają się w role namiętnych kochanków w błyskotliwej komedii Prawda, cieszącej się od paryskiej premiery w 2011 niesłabnącą popularnością. Florian Zeller podsuwa nam niezwykle przewrotne odpowiedzi na pytanie o sensowność wszelkiej zdrady. Gdyby z dnia na dzień ludzie przestali się okłamywać, nie ostałaby się na ziemi ani jedna para. I w pewnym sensie byłby to koniec cywilizacji.
Jacek Wakar „Kłamstwa nasze codzienne”
Prawda Floriana Zellera to kolejny tytuł z repertuaru Bagateli, który nietrudno odnaleźć w repertuarach innych komediowych i nie tylko komediowych scen w kraju. Przepis na swoją sztukę autor zastosował prosty. Czworo postaci złączonych w miłosny kwadrat, zmienne relacje między nimi oraz błyskotliwe dialogi - to wystarczy, by na widowni rozlegały się salwy śmiechu, czasem zastępowane przez chwile zadumy. Prawda bowiem w żadnym razie nie jest farsą. To współczesna „piece bien faite” – komedia dobrze skrojona. Wrażenie to potęguje świetnie skomponowana – i co ważne równie profesjonalnie wykonana – scenografia Joanny Schoen, rzecz wcale nie tak częsta na polskich scenach.
Pomysł stary jak świat. Oto dwie pary, które zdradzają się „na krzyż”. Michel (Marek Kałużyński) jest mężem Laurence (Ewelina Starejki), ale regularnie sypia z Alice (Karolina Chapko). Z kolei jego najlepszy przyjaciel Paul (Wojciech Leonowicz) to mąż Alice, no i kochanek Laurence. Długo, bardzo długo bohaterowie niczego o sobie nawzajem nie wiedzą, utrzymując się w nieustannych kłamstwach. Zbieg okoliczności sprawia, że ktoś kłamać przestaje. Od tej chwili zaczyna się rysowana w komediowych barwach katastrofa.
Reżyser Henryk Jacek Schoen komponuje Prawdę jako komedię charakterów. Świetny w wiodącej roli Michela Marek Kałużyński jest trochę niezgułowaty, ale dokładnie wie, jak wieść swoje podwójne życie. Bywa śliski w swym konformizmie, ale też niebezpiecznie sympatyczny. Wiemy od pierwszej chwili, że Michel Kałużyńskiego na zdradzie zęby zjadł, a jednak jakoś lubimy jego bohatera, kibicujemy mu w jego zwodzeniach i kłamstwach. Doskonała rola aktora, którego kojarzyłem dotychczas z innym teatrem (przede wszystkim Teatrem Jaracza w Łodzi) i innym repertuarem. Widać, że w komedii i w Bagateli łatwo znalazł swe miejsce.
Partneruje mu, nieco z cienia, Wojciech Leonowicz. Cichy, nieśmiały jako Paul konsekwentnie jednak gra w swoją grę. I to jego bohater przedstawia pionki na szachownicy, nie ujawniając, ile naprawdę wie. Dobra to, z żelazną precyzją prowadzona rola – dowód wszechstronności aktora.
Panie mają w Prawdzie zadania ważne, ale trzymają się raczej na drugim planie – jako obiekty męskich westchnień i adoracji. Karolina Chapko jako Alice jest przde wszystkim piękna, swą rolę opiera na wdzięku, ale i gorzkiej ironii wobec partnera. Ewelina Starejki ukazuje Laurence jako damę z wysokiego towarzystwa, mieszczkę gotową w jednej chwili sprzeniewierzyć się deklarowanym głośno zasadom.
Grają gładko i sprawnie, reżyserowani niewidzialną ręką przez Schoena. Bardzo dobrze się Prawdę ogląda, co nie przeszkadza zauważyć, że to kolejna komedia z teki Bagateli, której przydałoby się może trochę pieprzu. Choć może to, że krakowski teatr oferuje rozrywkę grzeczną stanowi jego indywidulany rys, odróżnia go od innych, idących w bardziej ryzykowne zabawy. Tak czy inaczej oglądałem Prawdę tak jak Odlotowe narzeczone na popołudniowym spektaklu, widownia przy ulicy Karmelickiej była wypełniona do ostatniego miejsca, choć od premiery minął już kawałek czasu. Od niedawna teatr eksploatuje utwór Zellera pod nieco zmienionym tytułem Prawda... o zdradzie. Rozumiem, że to po to, aby ułatwić kupującym bilety orientację w temacie sztuki. Rozumiem, ale nie wiem, czy to naprawdę konieczne.”
