“Boa” to pierwszy spektakl choreograficzny w historii Narodowego Starego Teatru w Krakowie. Jego głównym tematem i obszarem ruchowej eksploracji jest pożądanie, rodzaje jego manifestacji, ucieleśniania i performowania.
Reklama
W „Boa” choreograf Paweł Sakowicz zastanawia się nad tym, jakimi drogami pożądanie cyrkuluje w ciele; jak realizuje się poprzez przestrzenną orientację ciał; jak bywa zapośredniczane przez kulturę popularną, dyskursy i technologie oraz jakie są tego ucieleśnione konsekwencje. Przemierzając trajektorie pożądania „Boa” skupia się przede wszystkim na dwóch częściach ciała: biodrach oraz oczach, które by dotykać nie potrzebują zmysłu dotyku.
Sakowicz sięga po filmowe narzędzia budowania relacji, organizowania obrazu i internalizowania cudzego spojrzenia, choć na scenie nie ma żadnej kamery. Ciała stają się tu nośnikami śladów ukradzionych choreografii i skrawków ognistych telenowelowych fabuł. Aktorki i aktorzy praktykują uwikłane w kulturowe stereotypy tańce społeczne Południa, uwodzą nieistniejącą kamerę, istniejącą publiczność i siebie nawzajem.
