Adaptacja znakomitej powieści Astrid Lindgren, cieszącej się niesłabnącym powodzeniem i sympatią zarówno dzieci, jak i rodziców. Ukłon w stronę wyobraźni i hołd dla dziecięcej, niczym nieskrępowanej wiary w siłę przyjaźni i uśmiechu. Bogaty świat zabaw, radości, smutków, pierwszych obowiązków i rodzinnych rytuałów jest idealnym punktem wyjścia do gry teatralną formą.
Jerzy Jan Połoński jako reżyser spektaklu dla dzieci posłużył się różnorodnymi formami teatralnymi, które przeplatają się między sobą. Początkowo maskotki na półkach Lissy ożywają, lecz to przecież normalna sprawa w dziecięcym pokoju. Uosabiając pozostałe dzieci z wioski, przedstawiają się niczym w teatrze lalek. Nie brakuje także kreatywnego podejścia do rekwizytów, kiedy to koc staje się dowolnym instrumentem muzycznym, a zasłonka wiśniowym drzewem lub chmurą kurzu. Emocje wyrażać można na wiele sposobów, w tym na przykład jak szewc – wydając z siebie różnego rodzaju dźwięki i ruchy. Jeśli czegoś nie ma, to można sobie wyobrazić, że jest, i każde dziecko o tym wie. Za pomocą własnego ciała lub gestu można przekazać każdą informację, przecież nie trzeba jeść cukierka, żeby mówić jak z cukierkiem w buzi, a odpowiednia postawa sygnalizuje gotowość do wystrzelenia z pistoletu. Różnorodne formy teatralne użyte w spektaklu doskonale pokazują podobieństwa do dziecięcych zabaw.
– Agnieszka Dróżdż / Teatr dla Was
