Róża Thun, europejska twarz Platformy Obywatelskiej, odchodzi z partii. Nie jest to dobra wiadomość ani dla PO, ani dla Małopolski i Krakowa, gdzie europosłanka już trzecią kadencję zdobywała mandat. A także dla coraz bardziej podzielonej opozycji demokratycznej w naszym parlamencie.
Reklama
Z trudem przychodzi mi zrozumienie motywacji Róży Thun, nazwanej kiedyś przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Różą Europy.
W opublikowanym przez nią oświadczeniu mieszają się dawne urazy wywołane niefortunną próbą kierownictwa PO, aby dyscyplinować tych eurodeputowanych, którzy, jak Róża Thun, twardo bronili praw uchodźców w UE, z mniej chyba istotnymi różnicami poglądów w kwestii, czy redukcja emisji dwutlenku węgla ma wynosić 55 czy 60 procent.
Najpoważniejszy argument to głosowanie nad przyjęciem Krajowego Planu Odbudowy, w którym posłowie PO wstrzymali się od głosu. Trudno mi jednak przyjąć, że Róża Thun nie rozumiała motywacji swojej partii, a dziś zarzuca jej torpedowanie wysiłków UE w odbudowie poturbowanej przez pandemię europejskiej gospodarki.
Racje liderów PO zostały wyłożone dość jasno, chodziło o kontrolę nad wydawaniem ogromnych pieniędzy, kiedy istnieje realne zagrożenie, że będą one raczej funduszem wyborczym rządzącej koalicji i batem na niepokorne samorządy.
Czy to partyjne rozgrywki w walce o władzę? Można i tak to interpretować, jeśli pominąć całą krytykę rządzącej od prawie 6 lat Zjednoczonej Prawicy.
Reklama
Odejście Róży Thun uderza w PO w trudnym momencie
Podsumować deklarację europosłanki można krótko: męczy mnie i uwiera polityka partyjna, więc odchodzę. Tak się jednak składa, że polityka, zarówno ta krajowa, jak i ta na poziomie europejskim, bez partii nie istnieje. Oczywiście, Róża Thun będzie dalej przepychać bardzo potrzebne raporty i projekty o wspólnym rynku internetowym dla wszystkich obywateli UE czy te dotyczące ujednolicenia ładowarek do sprzętu multimedialnego.
Ale jej odejście z Platformy uderza w wizerunek największej partii opozycyjnej w bardzo trudnym dla niej czasie.
Rozpad PO, którego z wytęsknieniem wyczekują nie tylko politycy rządzącej Zjednoczeniowej Prawicy, ale też inne ugrupowania opozycyjne, od Lewicy po ruch Hołowni i skrajną prawicę, nie zwiększy znaczenia polskich, proeuropejskich polityków w Brukseli.
Przeciwnie, będzie prowadzić do ich marginalizacji. Eurodeputowana Thun zarzuca Platformie, że partia jest zbyt mało europejska. Być może tak to wygląda z perspektywy Brukseli czy Strasburga. Nie widać jednak na krajowym podwórku żadnej innej siły politycznej, która broniłaby tak wyraźnie obecności Polski we Wspólnocie, nie tylko rozumianej jako bankomat, ale też jako wspólnota wartości.
Reklama
Jakie będa skutki wielkiego grzechu zaniechania?
Polityczny gest Róży Thun wiele mówi o przywództwie jej, już byłej, partii. Dopuszczenie do odejścia posłanki, która dla partii zdobywała setki tysięcy głosów i która swoją energią i pomysłami służyła i wzmacniała PO, to wielki grzech zaniechania ze strony liderów Platformy.
Większe i mniejsze nieporozumienia doprowadziły do rozwodu, którego jak sądzę, można było uniknąć. Skorzystają na nim nieprzyjaciele i wrogowie Platformy i samej Róży Thun, którzy dziś leją krokodyle łzy nad kondycją konkurencyjnego ugrupowania.
Czy Róża Thun wytrwa w swojej bezpartyjności, czy też przyłączy się do innej politycznej formacji? Czy Platforma Obywatelska przetrwa wstrząsające nią ruchy tektoniczne, czy też na jej gruzach powstanie coś nowego?
Standardowa publicystyczna odpowiedź brzmi: czas pokaże. Problem w tym, że czasu nie ma dużo, a spodziewane przez wielu przedterminowe wybory mogą zabetonować polityczną scenę na lata.
